Wealth tax para sa mayayaman

𝐇𝐮𝐬𝐭𝐢𝐬𝐲𝐚 𝐬𝐚 𝐏𝐚𝐠𝐛𝐮𝐛𝐮𝐰𝐢𝐬!

𝐋𝐚𝐛𝐚𝐧𝐚𝐧 𝐚𝐧𝐠 𝐊𝐨𝐧𝐭𝐫𝐚-𝐌𝐚𝐦𝐚𝐦𝐚𝐲𝐚𝐧𝐠 𝐏𝐚𝐠𝐛𝐮𝐛𝐮𝐰𝐢𝐬!

𝐖𝐞𝐚𝐥𝐭𝐡 𝐓𝐚𝐱 𝐩𝐚𝐫𝐚 𝐬𝐚 𝐌𝐚𝐲𝐚𝐲𝐚𝐦𝐚𝐧!

𝐏𝐚𝐡𝐚𝐲𝐚𝐠 𝐧𝐠 𝐒𝐀𝐍𝐋𝐀𝐊𝐀𝐒

Noong nakaraang State of the Nation Address (SONA) ni Pangulong Ferdinand Marcos, Jr., nilahad nito ang labin-siyam na mga panukalang batas na magiging sentrong programa ng kanyang administrasyon sa loob ng isang taon. Kasama dito ang Tax Package 3  bilang pagpapatuloy ng reporma sa sistema ng pagbubuwis sa bansa. 

Ang dalawang panukala ay naglalayong itatag ang isang unipormeng sistema ng pagtukoy ng halaga ng mga ari-arian (real property) at pagreporma sa pagbubuwis ng kita mula sa kapital (capital income). Kasunod ang mga panukalang ito sa Tax Reform for Acceleration and Inclusion (TRAIN) at Corporate Recovery and Tax Incentives for Enterprises (CREATE).

Wala tayong inaasahang pag-alwan sa kalagayan ng milyong-milyong maralita at manggagawa na sa kabila ng kasalatan ay patuloy na pinipiga ng gobyerno, kapwa sa kasalukuyan at mga nagdaan, sa pamamagitan ng buwis. 

Hangga’t hindi naaampat ang regresibong pamamaraan ng pagbubuwis o ang pagbubuwis na hindi batay sa aktwal na kinikita o yaman, sa dulo, ang maralita at manggagawa pa rin ang papasan sa mga panukalang buwis, tuwiran man tulad ng value-added tax (VAT) o di tuwiran, tulad ng pagluwag ng pagbubuwis para sa mga mayayaman at dambuhalang korporasyon. Mas malaking dagok ito sa ating mga kababaihan na ngayon pa lang ay nahihirapan ng igapang ang pamilya sa gitna ng pagsirit ng presyo ng bilihin habang barat ang sistema ng pasahod para sa mga manggagawa.

Imbes na patawan ng wealth tax ang mga bilyonaryo, TRAIN ang pantapat ng pamahalaan na bagaman winala ang income tax sa mga minimum wage earners ay umiiral sa kalagayan na mababa ang buwis na ipinapataw sa mga milyonaryo at bilyonaryo. Sa ating panukalang wealth tax, bubuwisan ng 1% ang kabuuang yaman ng mga bilyonaryo sa ating bansa. Inaasahan na mula dito ay makakalikom ng hindi bababa sa P300 bilyong piso ang kikitain ng pamahalaan na maaaring pondohan ang mahahalagang batayang serbisyo tulad ng kalusugan, pabahay at edukasyon.

Hindi natin inaasahan na pipihit ang sitwasyon para sa kaginhawaan ng maralita at masa lalo na sa paglobo ng utang ng bansa na sa pagtaya ng mga eksperto ay aabot ng mahigit P14.6 Trilyon pagkatapos ng taong 2023. Paano babayaran ang utang? Buwis ang sagot dito. At ang pinaka-epektibong sistema ng pangongolekta ay pagpapataw ng buwis sa lahat ng produktong kinukunsumo ng taumbayan nang walang pagkilala kung mahirap o mayaman man ang bumibili ng produkto. Ito ang katangian ng VAT.

Sa paglobo ng utang, asahan ang dagdag na pasanin sa porma ng mga bagong buwis. 

Habang nilulubog sa buwis at utang ang ordinaryong mamamayan, kaluwagan naman ang pinatatamasa sa mga korporasyon. Sa pagtutulak ng Organisation for Economic Cooperation and Development (OECD) at mga mayayamang bansa tulad ng US at UK, pinagkasunduan ang unipormeng 15% corporate income tax o buwis na dapat bayaran ng mga korporasyon mula sa kanyang kinita. Mas mababa pa ito sa nakasaad sa TRAIN na 25% corporate income tax. Hindi malayong muling magbalangkas ang kongresong kontrolado ni Marcos, Jr. na i-ayon ang ang kasulukuyang corporate income tax na pinaiiral para tumono sa 15% corporate income tax rate. Ibig sabihin ay bababa ang buwis na babayaran ng mga dambuhalang korporasyon habang hinahagupit ang mga ordinaryong mamamayan ng mga dagdag na buwis o regresibong sistema ng pagbubuwis.

Bakit ganito ang turing sa taumbayan? Ito ay dahil patuloy na umiiral ang mga neoliberal na patakaran na mas nagbibigay ng malaking puwang sa mga korporasyon habang inaalis ang mahalagang papel ng pamahalaan sa pagtitiyak ng kagyat na relief para sa kanyang mamamayan sa gitna ng pandemya at krisis sa ekonomiya. Makakamit lamang ang hustisya sa pagbubuwis kung tuluyan nang i-aabandona ang neoliberal na balangkas ng pagpapatakbo ng ekonomiya.

VAT Ibasura!

Labanan ang 15% corporate income tax!

TRAIN Ibasura!

Wealth tax Ipatupad!

Sanlakas statement on the 50th Anniversary of Martial Law Declaration

𝐒𝐚𝐧𝐥𝐚𝐤𝐚𝐬 𝐒𝐭𝐚𝐭𝐞𝐦𝐞𝐧𝐭 𝐨𝐧 𝐭𝐡𝐞 𝟓𝟎𝐭𝐡 𝐀𝐧𝐧𝐢𝐯𝐞𝐫𝐬𝐚𝐫𝐲 𝐨𝐟 𝐌𝐚𝐫𝐭𝐢𝐚𝐥 𝐋𝐚𝐰 𝐃𝐞𝐜𝐥𝐚𝐫𝐚𝐭𝐢𝐨𝐧

Today marks the 50th anniversary of the declaration of martial law which plunged the whole country into a maelstrom of repression, plunder and cronyism. Never in the history of the nation when its citizenry was subjected to organized violence and legalized crime committed by its own government under the meticulous direction of the late strongman, Ferdinand E. Marcos. 

The luckiest of critics and dissidents found themselves incarcerated and later on survived to tell the horrors of their persecution. To this day, however, the families of thousands who were forcibly disappeared or assassinated continue to demand justice.

Under Marcos, Government coffers were pillaged to fatten his and his cronies’ bank accounts and fund their lavish lifestyles. When Marcos was toppled in 1986, the Filipino people were left with $26 billion indebtedness. We continue to pay for the debts created by Marcos’s kleptocracy.

Even after the collapse of the dictatorship, we are haunted by the past with the perpetuation of Marcosian laws and policies. Batas Pambansa 880 has been weaponized to quell protests in the guise of a “no permit, no rally” policy. Presidential Decree 1177 makes debt payment an automatic appropriation under our national budget unlike any other in the world. The Labor Code has become the precursor for contractualization. Labor export policy finds its roots in the Marcos regime which is the culprit behind the Filipino diaspora. Neoliberal economics was at its infancy during Marcos which has now come of full age causing the death of local industries, abandonment of essential public services in favor of corporate capture and poverty of millions. More than 60% of the country’s population earn below the poverty threshold set by the government. 

The myopic view of faulting the 31 million who voted Ferdinand Marcos, Jr. to Malacañang has become a convenient argument to explain the restoration of the Marcoses. This dismisses an important fact: that the failure of post-EDSA regimes to deliver and realize social change has been the singular driving force that propelled another Marcos at the helm. 

For when people do not see hope in the present, they look to the past. With years and years of historical distortion, disinformation, alternative facts, and the eventual erosion of the history curriculum in the schools, the Marcosian past has been viewed with exultation by a disempowered   citizenry. It is no wonder that in the case of Marcos, Jr., they have voted the past back into power, in total oblivion to the atrocities committed against them.

We refuse to forget. We refuse to be silenced. Fifty years after martial law, the Filipino nation is at a precipice assaulted by a combined deluge of stagflation, obscene social inequality, pandemic and climate crisis. 

A Marcos presiding over the country at this critical historical juncture spells doom for the people. Three (3) months into his presidency, Marcos Jr.’s government has only proven itself incompetent and irrelevant not only in the face of the shortages in rice, salt, garlic, chicken and sugar, but a looming food crisis. Covid-19 is on an upsurge, but no solution is in sight. Prices of basic staples and commodities are on the rapid rise pushed by the skyrocketing of fuel prices. Instead, Marcos Jr.’s economic team has gone full throttle with the same economic policies that have spawned the economic crisis now besetting the country.

Sans martial law, Marcos, Jr. professes to carry on with military fixes. Here is another Marcos armed with an anti-terror law and committing to continue Duterte’s bloody war on drugs. 

Our very own survival is now at stake. 

Fifty years after martial law, we are once again called to act. This time as a matter of life and death with the multi-crises as a backdrop.

#NeverAgain

#NeverForget